این روزها دهمین سالگرد واقعه‌ای است که در اذهان عمومی جامعه به کنفرانس ننگین برلین شهرت یافته است.
کنفرانسی که در اواخر فروردین سال 79 یعنی قریب به دو ماه پس از برگزاری انتخابات مجلس ششم که به پیروزی اصلاح‌طلبان با محوریت مشارکتی‌ها انجامید و در آن 17 نفر از عناصر دگراندیش از جمله یوسفی اشکوری، جمیله کدیور، علی افشاری، اکبر گنجی، علیرضا علوی‌تبار، عزت الله سحابی، محمود دولت‌آبادی و... به میزبانی بنیاد هاینریش بل و حمایت حزب سبزهای آلمان برگزار شد تا مثلاً درباره آینده ایران هم‌اندیشی شود. هدف اصلی برگزارکنندگان این همایش فرو ریختن دیوارهای نازک میان اپوزیسیون داخل و خارج نظام اسلامی بود تا بتوانند در یک جبهه متحد علیه نظام اسلامی مبارزه کنند.
افراد شرکت کننده از ایران در این کنفرانس شاید دچار این توهم شده بودند که پس از فتح دو سنگر قوه مجریه و اینک قوه مقننه، عملاً راه برای ساقط کردن انقلاب و جایگزینی یک نظام سکولار غرب محور در ایران هموار شده است و فقط نیاز به چند پیشقراول دارد که آنان بایستی در آن نقش ظاهر می‌شدند.
اما هنوز چند روز از برگزاری این همایش نگذشته بود که با افشاگری رسانه‌ها و
گویی که اگر تلویزیون این صحنه‌ها را پخش نمی‌کرد هیچ حرمتی شکسته نشده بود.
اینک دقیقا 10 سال از آن روزگار گذشته و اصلاح‌طلبان که اکنون تمامی آن سنگرهایی که فتح کرده بودند را با سوء مدیریت و ساختارشکنی از دست دادند و در حقیقت از چشم مردم افتاد، در یک فرآیند برنامه‌ریزی شده سعی کردند تا با استفاده از انتخابات ریاست جمهوری به حاکمیت از دست رفته خود برگردند، اما با عدم موفقیت سناریوی اغتشاش را طراحی کردند تا از این راه به مردم سالاری مورد ادعای خود برسند.
اما نکته جالب اینکه باز هم این جناح همچون ماجرای کنفرانس برلین به جای اینکه همقطاران خود را در استارت ساختارشکنی و رفتارهای غیرقانونی تقبیح کنند حاکمیت را بابت حوادث پس از انتخابات زیر سؤال می‌برند گویی اینکه مسبب این حوادث، فراخوانی حامیان به شورش و هزاران رفتار ساختارشکنانه دیگر توسط خود نظام انجام شده و این افراد قربانی آن شده‌اند اما همانگونه که سال 79 نیز همین عکس‌العمل را داشتند هیچ‌گاه به مسبب اصلی فتنه اشاره نکردند و به جای «علت»،«معلول» را مورد
تاخت و تاز قرار دادند.
حبیب ترکاشوند از سایت رجانیوز
